Πέμπτη 16 Ιανουαρίου 2014

11. H πράσινη Ρολς Ρόϋς...


Γυρίζαμε από εκδρομή με το πούλμαν.  Είχε πέσει η νύχτα και τα φώτα από τα αυτοκίνητα φώτιζαν τον δρόμο.  Είχαμε πάει στο Κρυονέρι.  Και τι κρύο που έκανε! 


Κρυονέρι, Αττικής... 


 Είχε και μια υγρασία σαν κι αυτήν την υγρασία που μόνον σε μέρη με πολλή βροχή και δέντρα μπορείς να βρεις.  

Ήταν μια ωραία εκδρομή.  Εγώ,  κουρασμένη,  χάζευα τα αυτοκίνητα, στον πίσω μέρος του πούλμαν.  

 
Xάζευα τα αυτοκίνητα... 


Είχα ανοίξει την κουρτίνα και τα έβλεπα.  Φώτα, φωτάκια, φλας, λάμψεις, όλα μαζύ.  Είχα μαγευτεί.  

 
Φώτα, φωτάκια, φλας...


Μάλιστα, θυμάμαι ότι άκουγα και το τραγούδι της Σωτηρίας Μπέλλου, ταυτόχρονα,  "Ένας αλήτης πέθανε" και θλιβόμουν. 

Σωτηρία Μπέλλου - Ένας αλήτης πέθανε 

 "Άραγε", σκεφτόμουν,  "συνέβαιναν και τέτοιοι θάνατοι;"
  Μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση, γιατί,  αν και το είχα ακούσει πολλές φορές,  εκείνη ήτανε η φορά που πρόσεξα τα λόγια, και με συγκλόνισαν.  

Σκεπτόμενη, λοιπόν, τα λόγια του τραγουδιού, την είδα.  Εκεί, ανάμεσα στα φώτα, στα φωτάκια και στα φλας.  Μία πράσινη γυαλιστερή λιμουζίνα.  Μία πράσινη Ρολς Ρόϋς.  


 Μία πράσινη Ρολς Ρόϋς...


Και μου άρεσε πολύ.  

 Εκείνη την εποχή, μόλις και γνώριζα κάποιες μάρκες αυτοκινήτων, και είχα, μάλιστα, προτίμηση στις ακριβές!!!... Mερσεντές, Μπε Εμ Βε και βεβαίως Ρολς Ρόϋς.... Μου άρεσε η "γκλαμουριά", αλλά δεν ήξερα τι πόνο έχει.  Γιατί είπαμε: Εγώ ... και ο κόσμος μου!!...

Η πράσινη Ρολς Ρόϋς ήταν  τόσο εντυπωσιακή που την κοιτούσα διαρκώς. 

 
Ήρθε προς το μέρος μας... 


 Ήλθε σιγά σιγά προς το μέρος μας, κάθησε λίγο κοντά μας, και μετά, μας προσπέρασε.  Δεν γνωρίζω πόσα δευτερόλεπτα περάσανε... Αυτό που γνώριζω ήταν ότι αυτή η εικόνα της  με  σημαδέψει για πάντα.  Τι αμάξι!  Τι γυαλάδα που είχε!  Ήταν καλοφροντισμένη με ένα πράσινο ανοιχτό χρώμα που ξεχώριζε μέσα στην νύχτα.  Πολύ όμορφη, αληθινά!! 


Πολύ όμορφη, αληθινά!

Και τότε το αποφάσισα.  Αν αγόραζα ποτέ αμάξι, θα ήτανε μία πράσινη γυαλιστερή Ρολς Ρόϋς, σαν κι αυτήν που είδα εκείνο το βράδυ, γυρίζοντας από το Κρυονέρι.  Και πράγματι, από τότε, όταν με ρωτούσαν τι μάρκα αυτοκινήτου θα ήθελα να πάρω έλεγα: "Ρολς Ρόϋς.  Και μάλιστα πράσινη, και γυαλιστερή.."   Όμως...

 Όμως, δεν έγινε ποτέ αυτό.  Ούτε θα γίνει φαντάζομαι.  Γιατί η πραγματικότητα είναι άλλη από το όνειρο.  Aλλά, με αυτό το όνειρο, διάλεξα να ζήσω και με ικανοποιούσε.  Ναι, κάποτε θα πάρω μία Ρολς Ρόϋς.... Πράσινη ανοιχτή, βεβαίως, που θα γυαλίζει την νύχτα και θα την βλέπουν τα μικρά κορίτσια και θα ονειρεύονται...   

Θα είναι η Ρολς Ρόϋς της εκδρομής και ταυτόχρονα των ονείρων μου!!!... 


 Lamprini Tolmi...






Τετάρτη 1 Ιανουαρίου 2014

10. Εκείνη η πρωτοχρονιά!



Εκείνη η πρωτοχρονιά! 

Κάποτε ερχότανε και η πρωτοχρονιά, χαιρόμουν που έμπαινε ένας νέος χρόνος στην ζωή μου... είπαμε... εγώ κι ο κόσμος μου!!! 

Ήμουν εκεί και την ζούσα εκείνη την στιγμή!!... Ακόμα την χαίρομαι!

Εκείνη η πρωτοχρονιά! 

Μα, εκείνη την πρωτοχρονιά... όταν ήμουν μικρό κορίτσι, κάτι ξεχωριστό είχε γίνει Εγώ κι η ξαδέλφη μου, βγήκαμε έξω από το σπίτι για να την χαρούμε αλλιώτικα!!!

Όταν πρωτοέγινε, ντρεπόμασταν λίγο... Πηγαίναμε δειλά δειλά, και τρέχαμε λίγο, πάνω κάτω στην γειτονιά μου.  Αργότερα... καθώς περνούσαν τα χρόνια,  μην φανταστείτε πολλά χρόνια, τρέχαμε πιο ζωηρά, πιο θαρρετά... Δεν μας ένοιαζε πια, αν θα μας δει κανείς.  Και  κανείς δεν μας έβλεπε, γιατί όλοι ήταν στο όμορφο σπίτι τους. 
Η  γειτονιά μου, ξέρετε,  έχει πολύ όμορφα σπίτια... μονοκατοικίες  με ωραίους  ανθρώπους!!!.... , γι' αυτό είναι και μια γειτονιά με όμορφα σπίτια!!.... 

Το ωραίο, λοιπόν,  ήταν ότι  δεν κοιτούσε κανείς έξω..  Ήμασταν μόνες στον δρόμο, και απολαμβάναμε τον χαλασμό... Γιατί  στην πόλη μου, ακούγονται όχι μόνον οι καμπάνες, που χτυπούν χαρούμενα, αλλά και τα καράβια.   Όλα τα καράβια... αρχίζουν δειλά δειλά να σφυρίζουν και... ωωωω!!! Τι ήχος μετά!!!... Γεμίζει η θάλασσα με τις κόρνες τους και η πόλη μου... Γεμίζει με την χαρά της πρωτοχρονιάς... 

Τρέχαμε, λοιπόν, πιο θαρρετά... και μου φαίνεται.. ψιλοτραγουδούσαμε κάτι... χοροπηδώντας σαν κατσικάκια... στον δρόμο μας... στην οδό .... 

Και πέρασαν κάποια χρόνια,  η ξαδέλφη μου παντρεύτηκε, απόκτησε παιδιά και πήρε τον δρόμο της... 
Εγώ.. όχι... 

Ακόμα ονειρεύομαι αυτή την έξοδό μας ... στην γειτονιά... την πρωτοχρονιά...
Καλή χρονιά!!! 
Ώσπου το τόλμησα... πριν από κάποια χρόνια...

Βγήκα έξω... ναι, πρωτοχρονιά ήτανε...και έτρεξα έξω, μόνη μου... σαν κατσικάκι... και σε κάθε χαρούμενο βήμα, σκεφτόμουν την παιδική μας ηλικία... Όλες τις πρωτοχρονιές που έζησα μαζύ με την ξαδέλφη μου, αλλά και τις πρωτοχρονιές που έχασα από τότε... γιατί ήμουν μόνη και όταν είσαι μόνος  δεν χαίρεσαι, όπως λένε... Η χαρά σου δεν γίνεται διπλή, ούτε η λύπη σου μοιράζεται στα δύο... Κρίμα...

Όμορφα που ήτανε!!!... Περασμένα... αλλά... όμορφα.... 

Σε ευχαριστώ, καλή μου ξαδέλφη για τις πρωτοχρονιές που περάσαμε μαζύ...  και σου εύχομαι... όλες οι πρωτοχρονιές σου... ναναι χαρούμενες!!!.... Μαζύ με αυτούς που αγαπάς και σε αγαπούν!!! Όλες!!

Λαμπρινή
 η ξαδέλφη σου.... 

6/4/2013, τελική επεξεργασία

Καλή χρονιά σε όλους!!! Με αγάπη!!!  



 Lamprini Tolmi... 


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...