18. Η Ευγενία.. και ο κόκκορας... αφιερωμένο στις νέες φίλες: Αντιγόνη και Νίκη Γιαννουλίδου! Καλώς ωρίσατε στο μπλογκ μου!!!

Η γειτονειά μας έχει κατά καιρούς διαφόρους κοκκόρους.  Τους ακούς να λαλούν από πάνω, από αριστερά, από δεξιά.  Είναι ενδιαφέρον γιατί με αυτά τα πτηνά να λαλούν νομίζεις ότι ζεις σε κανένα χωριό. 

Ο κόκκορας

Της Ευγενίας της αρέσουν να τα ακούει.  Αλλά, όχι  να την ξυπνάνε.  Όποτε συμβαίνει το δεύτερο παραπονιέται: "Πάλι με ξύπνησε ο κόκκορας". "Κατά τις 4 ελάλησε και με ξύπνησε!" κτλ κτλ...

 

Ο κόκκορας ελάλησε! 

Αυτές τις μέρες ένας νέος κόκκορας έχει έλθει στην γειτονειά.  Στην πάνω γειτονειά.  Και τον ακούμε να λαλεί.  Και η Ευγενία παραπονιέται και πάλι.  Και πάλι.  Τις προάλλες όμως, είχε καιρό να λαλήσει... όχι η Ευγενία, ο κόκκορας.  Η Ευγενία ανησύχησε.  Εγώ, στον κόσμο μου.  "Τι ανησυχεί;" σκέφτηκα.  "Αφού δεν θέλει να την ξυπνάει;" ... 

Όμως, η Ευγενία είχε άλλη άποψη.  Φοβήθηκε μήπως έπαθε τίποτε το πτηνό.  Και τι έγινε, τελικά;... 

Πολύ απλά, την άλλη μέρα τον ξανάκουσε κι ησύχασε.  Ησύχασα κι εγώ!!!! 

 

Ο κόκκορας... ξαναλάλησε!

Ε, μην πάθουμε και τίποτε για έναν κόκκορα!!! ... 


Lamprini Tolmi...

17. Η Πρωτομαγιά... και ο γείτονας...

Ήταν μια ήσυχη πρωτομαγιά... Για λόγους υγείας έμεινα μέσα, αλλά δεν με ένοιαζε... ώσπου ο γείτονας... 

Η γειτονειά...

Είναι νέος στην γειτονιά.  Έχει ένα υπέροχο σπίτι, ακριβώς απέναντι από το δικό μου, μεγάλο με πολλά κι εκπληκτικά φυτά.  Στην αυλή του έχει μπάρμπεκιου  και την  έχει φωτίσει πολύ ωραία.  Το σπίτι του είναι ένα στολίδι για την γειτονειά μας.  

Την Πρωτοχρονιά, δυστυχώς, δεν πήγα εκδρομή.  Δεν με ένοιαξε πολύ, γιατί είχα διάβασμα, και όλα φαινόντουσαν απ' το πρωί ότι θα ήτανε ήσυχα... Αλλά... δεν... 

Ο γείτονας είχε γλέντια.  Όσοι έχετε γείτονες κοινωνικούς, γελαστούς, κεφάτους, καταλαβαίνετε τι εννοώ.  Ο γείτονας, ο δικός μου, τέτοιος είναι.  Όταν κάνει γλέντια, όλη γειτονιά το μαθαίνει.  Έτσι, κατά τις ένδεκα το πρωί άρχισαν.  Ποια;  Τα γλέντια.  Θα μου πείτε:  "Μα τόσο νωρίς!!!" Ναι... τόσο νωρίς!

Δεν έδωσα σημασία πολύ.  Είχα αφήσει ανοιχτή την μπαλκονόπορτα, μια που η μέρα ήτανε υπέροχη.  Πρωί ήτανε, τι φασαρία απ' τον δρόμο να ακούω, τι την μουσική του γείτονα. 
"Ε", σκέφτηκα... "πόσο θα κρατήσει;... Το πολύ μέχρι το απογευματάκι μετά θα σταματήσουνε κι οι φωνές και τα γέλια."  Αλλά πού;... Είπαμε... εγώ κι ο κόσμος μου.  

Έτσι περνάγανε οι ώρες.  Ναι, οι ώρες!!!  Το τι τραγούδι άκουσα, από τον γείτονα, κι ευτυχώς όλα της εποχής μου, άλλο πράγμα.  Τι λαϊκά, τι ελαφρολαϊκά, τι ρεμπέτικα, τι δημοτικά και, περιέργως, λίγα νησιώτικα.  Έπεσε και λίγο Michael Jackson!!!  Και ταυτόχρονα, προσπαθούσα να διαβάσω.

 Μέχρι και Μichael Jackson

Eν τούτοις, είναι γεγονός ότι, κάποια στιγμή, παρασύρθηκα κι εγώ.  Έτσι σε κάποια από τα τραγούδια που άκουγα (λες και ήτανε μέσα στο σπίτι μου) τραγούδησα κι εγώ, σε άλλα χόρεψα  μαζύ με τον γείτονα και τους καλεσμένους του, κι είμαι σίγουρη μαζύ με όλην την γειτονειά.  Σε λίγα, ευτυχώς, προσπάθησα να μην δώσω σημασία γιατί δεν ήτανε του γούστου μου.  Και ταυτόχρονα, ακόμα, προσπαθούσα να διαβάσω.

Ώσπου, μετά από τα πολλά... μετά από την τόση υπομονή μου τόσην ώρα ήρθε η κατακλείδα.  Το: "Από κανάρα σε κανάρα θα  πετάω..." του Χρηστάκη.  Ε, δεν πήγαινε άλλο.  Έκλεισα την μπαλκονόπορτα, φωνάζοντας:
"Κανάρα, τέλος!!"

 Ε, μα!!! 
 
 
Lamprini Tolmi... 


Υ.Γ. Τελείωσε το γλέντι στις ένδεκα παρά δέκα.  Νάναι καλά οι άνθρωποι να ξαναβρεθούνε.  Πρωτομαγιά ήτανε.  Μέρα χαράς!!!!...