Πόσο δύσκολη μπορεί να είναι μία μέρα
Ξεκίνησε με τις καλλίτερες προϋποθέσεις και... εξελίχθηκε...
Η σκηνή στην τράπεζα.
τράπεζα
Περίμενα
στην ουρά για να πραγματοποιήσω κάτι συναλλαγές και μπήκε μέσα φίλη
μου, η Μαριάνθη. Αφού χαιρετιστήκαμε και αφού είπαμε τα τυπικά...
γυρίζει και μου το λέει, (στην ψύχρα, που λέμε): " Είμαι άρρωστη." Εγώ
τα έχασα, γιατί δεν το ήξερα. Το έμαθα εκείνη την στιγμή! Μόνον που
μαζύ με μένα το έμαθαν κι άλλοι... Όλοι εκείνοι που καθόντουσαν στην
ουρά.
Στην ουρά...
Ήθελα
να της πω: "Θα σε πάρω τηλέφωνο να μου τα πεις...", αλλά δεν το είπα.
Το αποτέλεσμα: μέσα σε λίγα λεπτά μου τα είχε πει όλα: τις δυσκολίες με
την εξέλιξη της αρρώστειας, τα πρόβληματα τα οικονομικά που
αντιμετώπιζε, αλλά, και τα οικογενειακά. "Τι γίνεται", σκέφτηκα
"στον κόσμο.
Εσύ κι ό κόσμος σου, κορίτσι μου, ούτε που παίρνεις είδηση τι γίνεται... "
Αφού
τελείωσα με την συναλλαγή μου, πήγα να φύγω. Όμως, δεν το έκανα. Η
Μαριάνθη, με χρειάζεται, σκέφτηκα. Γύρισα πίσω, κι εκεί στην ουρά της
τράπεζας, διαδραματίστηκε μια σκηνή ζωής, κάτι πολύ όμορφο.
Aγκαλιά...
Την
πλησίασα, την αγκάλιασα, της ευχήθηκα καλές γιορτές, καλά Χριστούγεννα
κι έφυγα... από κοντά της με μια γλύκα... Την γλυκα της ανθρώπινης
επαφής...
Ο Θεός να την φυλάει. Γιατί έχει και οικογένεια. Ο Θεός να τους φυλάει τους ανθρώπους που έρχονται τόσο κοντά στον θά
νατο... Δυστυχώς... τόσο κοντά... ,,,
Lamprini Tolmi...
