30. Απουσία... δέκα ετών...

Το τριγύριζα από εδώ, το τριγύριζα από εκεί... εν τέλει θα την κάνω την ανάρτηση.

 Απουσία

Έφυγες, μία μέρα όπως αυτήν, μία μέρα που έπεφτε, όμως, πολύ χαλάζι και δεν μπόρεσα να σε αποχαιρετήσω.  Όταν είπα για τελευταία φορά το όνομά σου, ήταν αργά.  Δεν με άκουγες. (;)

Δεν με άκουγες... 

Όλα αυτά τα χρόνια, όλα αυτά τα δέκα χρόνια, η απουσία σου πέρασε απαρατήρητη, σχεδόν.  Είχα δέσει την καρδιά μου και δεν την άφηνα να αντιδράσει.  Αυτό της έκανε κακό, να το ξέρεις, αλλά, για μένα ήτανε η καλύτερη λύση.  Δεν μπορούμε πάντα να κάνουμε το καλύτερο για τον εαυτό μας.

Έφυγες και δεν σε ξαναείδα. (;)  Πολλές φορές ερχόσουν στα όνειρά μου, τόσο ζωντανός που παραξενευόμουνα.

Πώς πέρασαν τόσα χρόνια;  Ούτε εγώ το ξέρω.  Στην αρχή, η απουσία σου ήταν της μίας ημέρας, των δύο μηνών, του ενός έτους.  Αυτό κόστισε λίγο.  Κατόπιν περνούσαν τα χρόνια.  Φέτος που συνειδητοποίησα το νούμερο δέκα, με έπιασε κάτι σαν πανικός!!!  "Δεν είναι δυνατόν", σκέφτηκα, "δέκα ΟΛΟΚΛΗΡΑ χρόνια περάσανε;"  Σίγουρα δεν έχω καταλάβει καλά.  Και, τότε, κραύγασα: "Σε θέλω εδώ!!".... Μα τίποτε δεν έγινε...  "Σε θέλω εδώ", ξαναείπα, μα κανείς και τίποτε δεν απάντησε. (;)

ΣΕ ΘΕΛΩ ΕΔΩ!!!!

Το ξέρω, εγώ κι ο κόσμος μου!!! 

Τώρα πρέπει να περιμένω.  Μέχρι την στιγμή που θα σε ξαναδώ.  Κι αυτό θα είναι;... Ποιος ξέρει πότε...

Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτό το δέκα, μου ράγισε την καρδιά.
Αυτό το δέκα ήταν η απουσία.   Δυστυχώς....

 Απουσία

Λαμπρινή Τ.

29. Οι χήνες της Πολωνίας... αφιερωμένο στην νέα φίλη, victoria! Welcome!

Έχει κι η Πολωνία χήνες;... Έχει, κι εδώ... η ιστορία τους...

Εκείνο το ταξείδι, προς την Πολωνία, ήταν πολύ κουραστικό.  Κάθε μέρα περνούσαμε δώδεκα ώρες, μέσα στο πούλμαν, για να μπορέσουμε να φθάσουμε.  Μέσα σε τρεις μέρες, ήμασταν εκεί.  Στην διαδρομή και τι δεν είδαμε.  Είδαμε χώρες, χωριά, πόλεις του εξωτερικού, που ούτε φανταζόμασταν.

 

Πολωνία...

 Είδαμε σπίτια περίεργα, θαυμάσια, μικρά, μεγάλα, αλλά και υγρά και άσχημα.

 

Krzeszow, Πολωνία

 Είδαμε ποτάμια, λίμνες, πεδιάδες και βουνά.

 

Πολωνία

 Είδαμε έναν κόσμο διαφορετικό από τον δικό μας. Και μας άρεσε.  Αυτή η εμπειρία ήταν εμπειρία ζωής!

Πολωνία, χωριό... 

Το πούλμαν μας ήταν ιδιαίτερο.  Εκείνη την εποχή, το 1990, δεν κυκλοφορούσαν τέτοια πούλμαν.  Με το που το είδαμε, πριν ξεκινήσει η εκδρομή, είχαμε εκπλαγεί.  Τι θαυμάσιο που ήτανε, φάνταζε στα μάτια μας, πού είχαν συνηθίσει στα πιο απλά οχήματα, στα πιο συμβατικά.

 

Γαλάζιο...με σχέδιο... 

 

 Ήταν ψηλό, πιο ψηλό από τα άλλα, με μεγάλα τζάμια.  Από έξω ήταν όλα βαμμενο με ένα θαυμάσιο γαλάζιο χρώμα, κι είχε ωγραφισμένη μία κοπέλλα που έκανε σερφ στο κέντρο του.  Μα ήταν τόσο εντυπωσιακό, που κάθε φορά,  που κατεβαίναμε σε κάποια στάση, το κοιτάγαμε και το ξανακοιτάγαμε, και δεν το χορταίναμε. Εκπληκτικό!...

Και δεν ήμασταν κι οι μόνοι που το κοιτάγαμε.  Από όπου κι αν περνάγαμε, έκανε αισθητή την παρουσία του.  Περνάγαμε, δηλαδή, από χωράφια, οι άνθρωποι σηκώνανε το βλέμμα τους και μας κοιτούσανε.

 

Μας κοιτάγανε...

Περνάγαμε από πόλεις... οι άνθρωποι σταματούσανε τις κουβέντες τους και μας κοιτάγανε, σταματούσανε τις ασχολίες τους για να δουν το πανέμορφο πούλμαν μας.  Το να μας βλέπουν, λοιπόν, με περιέργεια, το είχαμε συνηθίσει πια, όσο περνούσαν οι ώρες, οι μέρες.  Ώσπου... φθάσαμε, επιτέλους, στην Πολωνία.  Εκεί, κι αν δεν μας κοιτάγανε.  Τι έγινε, λοιπον, με τις χήνες της Πολωνίας;...

Σε έναν δρόμο, που ήταν σαν μονόδρομος, ανεβαίναμε προς την πόλη, που θα μας φιλοξενούσε, και τότε, τις είδα.... Ήταν στην άκρη του δρόμου, προς την δεξιά μεριά.  Τρεις χήνες, οι οποίες  περπατούσαν καμαρωτές, με το ίδιο βήμα.

 

Tρεις και καμαρωτές... 

   Περνώντας εμείς, αυτές σταμάτησαν να κοιτούν μπροστά, προς την πορεία τους, και μας κοιτάξανε με περιεργεια... Το βλέμμα τους, μας ακολούθησε.  Δηλαδή, όπως περνούσμε, το κεφάλι τους στράφηκε προς την πορεία μας... Περνουσε το πούλαν και τα κεφάλια τους,στραμένα προς τα εμάς, μας κοιτούσανε!!!  Ακόμα κι οι χήνες θαυμάσανε το πούλμαν μας!!... Το τι γέλιο έκανα.  "Δεν ήμαστε καλά", σκέφτηκα... "Ακόμα κι οι χήνες "έμειναν..." από το πούλμαν μας...!!! "

Αυτό είναι... Εμείς.. κι ο κόσμος μας... το πούλμαν μας, μάλλον...  χαχα....


 Lamprini Tolmi


Υ.Γ. Το ταξείδι ήταν υπέροχο, κράτησε δεκαπεντε μέρες και άφησε ανεξίτηλα σημάδια στην ψυχή μου, θα επανέλθω...

28. Ο καινούργιος χρόνος κι εσύ...

Δεν θα είμαστε μαζύ αυτήν την χρόνια...  Πώς αλλάξαν τα πράγματα...!

2015! Καλώς ώρισες! 

Πότε ήτανε, που ήσουνα μικρό, και σε κρατούσα στα χέρια μου... κι έκλαιγες...  Δεν ήξερα ότι θα ερχόταν  η στιγμή, μετά από τόσα χρόνια που είμαστε μαζύ,  να σε αποχαιρετήσω... Είναι σκληρό.

Όταν το έμαθα, ότι έφυγες... έκλαψα. Η πρώτη αντίδραση.

 

Έκλαψα...

Θα μπορούσα να έχω μιαν ελπίδα, για το μέλλον..., αλλά, ο χαρακτήρας σου, δεν μου το επιτρέπει..
 Είναι αποφασιστικός.  Έτσι, δεν θα τα ξαναπούμε... κι όταν ιδωθούμε θα χαιρετιστούμε... σαν δύο ξένοι.  Δυστυχώς... Και δεν μου αρέσουν οι αποχαιρετισμοί... Είπαμε... Εγώ κι ο Κόσμος μου!

 Θα είμαστε σαν ξένοι...

Καληνύχτα καλή μου...  Όνειρα γλυκά...

 Kαληνύχτα... 

 Lamprini Tolmi

Εκείνη η Πρωτοχρονιά!... είναι και πάλι εδώ... ! Καλή χρονιά!!!

Εκείνη η Πρωτοχρονιά!... είναι και πάλι εδώ... ! 
(κλικ στην λέξη εδώ... ή εδώ θα το βρείτε καλύτερα... http://aytikaiokosmostis.blogspot.gr/2014/01/blog-post.html)


Καλή χρονιά!!! (για το 2015 αυτήν την φορά!)... 

 Καλή Χρονιά!!! 

Καλή χρονιά!!! 

Με υγεία, αγάπη και χαρά!!!... Ό,τι καλύτερο για όλους!!!.... 

 Lamprini Tolmi...