Μεγάλη Πέμπτη ήτανε η μέρα που κοινωνούσαμε για το Πάσχα.
Μεγάλη Πέμπτη
Ώσπου έφθανε η μέρα της Μεγάλης Πέμπτης. Επιτέλους, τέρμα στην νηστεία. Θα βάζαμε τα καλά μας τα παπουτσάκια, τα καλά μας τα ρουχαλάκια και θα πηγαίναμε στην Εκκλησία. Εκεί γινόντουσαν δύο λειτουργίες, μία για τους εργαζομένους, κατά τις 6 το πρωΐ, και μία για τους υπολοίπους. Ο ιερέας εκείνη την μέρα κοινωνούσε ώρες...
Εμείς πηγαίναμε στην πρώτη λειτουργία, νωρίς νωρίς. Ξυπνούσαμε, ντυνόμασταν με τα καλά μας ρουχαλάκια και κάναμε το εξής τελετουργικό: πηγαίναμε να πάρουμε την ευχή του παππού μας. Ο παππούς ήτανε, συνήθως, στο καμαράκι του, χτυπάγαμε την πόρτα και του ζητούσαμε την ευχή του.
Μας έδινε την ευχή του κι εγώ κι ο αδελφός μου, μεγάλα παιδιά ήμασταν πια, παίρναμε τον δρόμο για την Εκκλησία. Η διαδρομή ήτανε λίγο μεγάλη. Η Εκκλησία δεν ήτανε και πολύ κοντά μας, θα ήτανε ένα τέταρτο δρόμο. Εκεί θα βρίσκαμε πολύ κόσμο που έφθανε ως έξω, ως τα σκαλιά... Περίμενε στην ουρά για να κοινωνήσει.
Πολύς κόσμος, αλλά ωραίες στιγμές! Κάποια στιγμή θα κοινωνούσαμε κι εμείς και θα γυρίζαμε πίσω στο σπίτι. Και τι θα αγοράζαμε στον δρόμο, από τον φούρνο της γειτονιάς, για να χορτάσουμε την πείνα μας; Ένα κουλούρι. Ένα θεσσαλονικιώτικο κουλούρι, που θα το τρώγαμε με μεγάλη όρεξη, μιας που ήμασταν... νηστικοί...
Θεσσαλονικιώτικο κουλούρι... Τι να πεις;...
Ναι, ξέρω... εγώ κι ο κόσμος μου... Αντί να αγοράσουμε, να αγοράσω μία...μμμ... σπανακόπιτα... ένα... ο,τιδήποτε τέλος πάντων που θα ήτανε αρκετό για να χορτάσω την πείνα μου... αγόραζα ένα απλό κουλούρι... Τι να πεις;...
Καλό Πάσχα νάχουμε... με υγεία!!!
Καλό Πάσχα!!!
Lamprini Tolmi...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου