Τα κάλαντα δεν τα χάρηκα, όσο έπρεπε. Ήθελα να τα λέω για πολλά έτη, αλλά, δυστυχώς, τα είπα ως το Γυμνάσιο.
Τα κάλαντα!
Πρώτον, δεν είχα παρέα, ήμουν μόνη μου, και δεν είχα το θάρρος να τα λέω σε τόσο μεγάλη ηλικία. (Έτσι νόμιζα, όταν ήμουν στο Γυμνάσιο)...
Δεύτερον, ήμουν ντροπαλη. Είπαμε, εγώ κι ο κόσμος μου!
Τρίτον, δεν ήταν κι άσχημα, τελικά, τόσα χρόνια που τα έλεγα.
Θυμάμαι, τις γυναίκες να κάνουν δουλειές τελευταία ώρα, θυμάμαι όταν μού κλείνανε την πόρτα με ένα "Μας τάπαν κι άλλοι!!!"
-Αυτά που λες είναι σαν τα κάλαντα!
-Δηλαδή;
-Μας τάπαν κι άλλοι...!
Θυμάμαι, όταν ντρεπόμουν να πάω σε ένα μαγαζί να τα πω, κι ο ιδιοκτήτης με προέτρεψε να πάω να τα πω. Ήμουν τότε αρκετά μεγάλη...
Τι αναμνήσεις. Τώρα τα παιδιά δεν τις έχουν.
Πρώτον, δεν ξέρουν τα κάλαντα.
Δεύτερον, δεν πάνε να τα πούνε.
Τρίτον, φοβούνται. Φοβούνται να πάνε να τα πούνε...
Τα κάλαντα, άλλων εποχών!
Άλλαξαν οι εποχές.
Lamprini T.
Υ.Γ. Καλά Χριστούγεννα!! Με υγεία!!! Με πολλά κάλαντα!!
Να τα πούμε;...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου