Από μικρή ήμουνα περίεργο παιδί, όπως όλα τα παιδιά. Ήθελα να τα μαθαίνω όλα, και να ρωτάω για όλα. Άλλο που αργότερα, μού το έκοψαν αυτό. Άλλο.
ήμουνα περίεργο παιδί
Ήμουν δεν θάμουν... μικρούλα, ίσως πριν το σχολείο. Ήμουν με τον γείτονά μας, τον Νίκο, ο οποίος κάτι έφτιαχνε στο ποδήλατό του. Γι' αυτόν τον λόγο, είχε ανάποδα το ποδήλατο κι η ρόδα του, η πίσω, γύριζε με μεγάλη ταχύτητα. Την κοιτάω, την ξανακοιτάω. "Τι είναι αυτό;" σκέφτηκα. Και πήγα να βάλω το δάκτυλό μου για να δω.
To ποδήλατο...
Είπαμε, εγώ κι ο κόσμος μου. Δεν ήθελα να ρωτήσω, τι και πώς. Ήθελα μόνη μου να δω. Οπότε...
Βάζω το δάχτυλό μου και το τραυματίζω άσχημα. Τα υπόλοιπα δεν τα θυμάμαι. Η μητέρα μου έλεγε ότι ούρλιαζα απ' τον πόνο (ίσως γι΄ αυτό δεν θυμάμαι τίποτε... ) και άλλες λεπτομέρειες που θα μάς κάνουν να ανατριχιάσουμε, οπότε... δεν τις γράφω. Όταν συναντηθούμε, από κοντά, θα σάς τις πω.
από κοντά, θα σάς τις πω.
Αποτέλεσμα αυτής της περιέργειας, δεν ήτανε να σκοτωθεί η γάτα, όπως λένε οι Άγγλοι, αλλά το δάχτυλό μου, νάναι διογκωμένο στην άκρη, και διαφορετικό απ' τα άλλα.
διαφορετικό απ' τα άλλα.
Είπαμε, εγώ κι ο μοναδικός μου κόσμος!
Lamprini T.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου