Στα βότσαλα ψάχνω αναμνήσεις... (τέρμα)

 Στα βότσαλα ψάχνω αναμνήσεις... (τέρμα)

Πόσες φορές έχω πάει στο τέρμα Περάματος, στο τέρμα μου... 

Όταν ήμουνα μικρή, κάθε μέρα το Καλοκαίρι πηγαίναμε για μπάνιο, και κάναμε μισή ώρα και παραπάνω να γυρίσουμε στο σπίτι γιατί δεν είχαμε λεφτά να πάρουμε λεωφορείο

ή γιατί η μάνα μας δεν οδηγούσε αυτοκίνητο

Πηγαίναμε τα όμορφα καλοκαίρια των πρώτων μου χρόνων και κάναμε βουτιές, εκεί στα χαλίκια... Χαλίκια ήταν άραγε ή όχι

μετά από τόσα χρόνια, βάλε σαράντα και... ποιος ξέρει... 

κοιτάω την θάλασσα, την τόσο καθαρή και σκέφτομαι, εκεί στην άμμο της, μέσα, καθότανε η μητέρα κι έβγαζε όστρακα, τόσα πολλά όσα να φτάσουνε για ένα μεσημεριανό φαγητό, με βράσιμο τους ή ακόμα και τρώγοντας τα σκέτα, με λίγο λεμόνι από πάνω... 

Κάπου εκεί βαθειά, πήγαινα με την θεία μου την Μαργαρώ και την σαμπρέλλα μου κι αφήναμε κοντά στην στεριά την μάνα μου που δεν ήξερε καλό κολύμπι

Τα λέγαμε οι δυο μας, αυτή τόσων ετών κι εγώ παιδί 2-4 ετών, και πέρναγε η ώρα.  Ή άλλες φορές παίζαμε με τον αδελφό μου στο κύμα της θάλασσας, όταν αυτή δεν είχε και τόσο πολύ κύμα, μιας που ο κόλπος ήτανε στενος και μικρός... 

Πόσες φορές έχω πάει στο τέρμα Περάματος, στο τέρμα μου... 

Ελάχιστες... Τώρα πια τίποτε δεν μού λέει αυτή η περιοχή κι αυτή η θάλασσα... 

Κάποιοι κάνουνε ακόμα μπάνιο, κι εμείς ακόμα σκεφτόμαστε ότι έχουμε θάλασσα, γύρω - τριγύρω στην πόλη μου και έχουμε να κάνουμε μπάνιο από τότε... 

Απ' όταν ήμασταν 5-6 ετών... 

Τότε... στο τέρμα μας... 

 είπαμε... εγώ κι ο κόσμος μου...