Όλοι έχουμε ένα χωριό. Εγώ, αν και δεν μεγάλωσα στο χωριό, αν και δεν έζησα εκεί, παρά μόνον κάποιες μέρες τα καλοκαίρια, έχω χωριό. Της μάνας μου, το χωριό. Το χωριό μου. Το δικό μου το χωριό.
Video clip (1968) "Χωριό μου, χωριουδάκι μου" (1947)
Όποτε πηγαίναμε εκεί, ζούσα σαν μία χωριατοπούλα. Υιοθετούσα το λεξιλόγιο του χωριού και χαιρόμουν. 'Πα, Κα, Τσούπρα, Τσουπί..." Τόσο καλά!!! Μετά όταν κατέβαινα στον Πειραιά, γινόμουν και πάλι το παιδί της πόλης. Τόσο απλά.
Θυμάμαι την πρώτη φορά που ανέβηκα, πάνω, στον Χελμό, στο σπίτι στο βουνό, άκουσα μία φωνή:
Ο Χελμός
"Ουου... ", έλεγε, και πάλι "ούου". Αμέσως, έπιασα το νόημα, κι άρχισα να απαντάω: "Ούου... ούου... ". Ήταν σαν να μου μιλούσε το βουνό, κι εγώ, ως γνήσιο παιδί του χωριού, του απαντούσα. Έτσι γνώρισα την Σπυριδούλα, δική της ήταν η φωνή, κι έτσι ξεκίνησε μία φιλία. Μαζύ εξερευνούσαμε κάθε σπιθαμή του βουνού. Μαζύ το χαρήκαμε, και μαζύ σκαρφαλώναμε στα δέντρα του. Αλήθεια, έχετε σκαρφαλώσει σε έλατο;.. Εμείς, ναι!
Έλατα!
Το χωριό, λοιπόν.
Γαϊδουράκια...
Την σήμερον ημέρα, τα παιδιά δεν το θεωρούν έτσι. Γι' αυτά δεν υπάρχει "το χωριό μου", κι ας κατάγονται από χωριό. (Από την μεριά της μητέρας τους ή του πατέρα τους)... Είπαμε
ΕΓΩ ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΟΥ...
Για μένανε, όμως, υπάρχει το χωριό μου. Γιατί εγώ έχω χωριό. Και ας είμαι παιδί της πόλης, κι ας μεγάλωσα πατώντας με γυμνά τα πόδια... στην πίσσα του δρόμου μου...
Ο δρόμος...
Το χωριό μου. Πόσες αναμνήσεις είχα από τα καλοκαίρια, που πέρασα εκεί;... Άπειρες! Γιατί ειναι παιδικές αναμνήσεις, κι όταν είσαι παιδί δεν ξεχνάς.
Τώρα όμως, που μεγάλωσα... αρκετά... το ξέχασα. Εγώ το ξέχασα. Έχω τόσα χρόνια να το δω. Πώς να έχει γίνει άραγε; Με θυμάται;
Εγώ... όχι...
Το χωριό...
Το χωριό μου. Ξεχασμένη ανάμνηση. Είναι τυχεροί... όσοι έχουνε χωριό....
Lamprini Tolmi
Υ.Γ. Μετάφραση:
Πα= πάνω
Κα=κάτω
Τσούπρα=το κορίτσι
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου