36. Πόσο μικρός είναι ο κόσμος;...

Όσο η απόσταση από το Π. ως το Θησείο!

Θησείο...

Ήξερα ότι βρισκότανε στην Γ.

 Χωριό στην Γ. 

 Μακρυά πολύ και δεν υπήρχε πιθανότητα να την δω.  Ούτε και κάποια ιδιαίτερη περίσταση... ή ανάγκη τέλος πάντων.  Είχαν χωρίσει οι δρόμοι μας, και δεν υπήρχε, άμεσα, τρόπος να ενωθούν.  Αλλά, δεν κανονίζουμε τίποτε εμείς.

Διαφορετικοί οι δρόμοι μας...

Σήμερα, το βραδάκι, θα πήγαινα Θησείο.  Με μία ωραία παρέα θα ήμουν, κι  είχαμε κανονίσει να βρεθούμε μαζύ.  Κι ήταν υπέροχα.  Η βραδυά κύλισε με καλό φαΐ, κρασάκι και εννοείται καλή παρέα.  Ήμασταν στον πρώτον όροφο μίας θαυμάσιας καφετέριας στο Θησείο με φόντο την Ακρόπολη.

Θησείο με θέα την Ακρόπολη...

Έπαιρνα φωτογραφίες, ένα σωρό, αλλά, από το κινητό, δεν ήταν πολύ καλές, και η Ακρόπολη, ο Λυκαβηττός... και οι φίλες... δεν φαινόντουσαν καλά.   Στενοχωρέθηκα λίγο, αλλά συνέχιζα, δεν πειράζει, ό,τι βγει!  

Πέρασε ώρα.  Έπρεπε να πάω λίγο πάνω, στον δεύτερον όροφο, λίγο πριν φύγω.  Το είπα στην παρέα μου κι ανέβηκα.  Κι εκεί την είδα. Στιγμιαία.  Χαμογέλασε η μία στην άλλη και αυτή πήγε κι έκατσε στο τραπέζι της, όπου ήταν με μία φίλη της.  Εγώ... έμεινα.  Στην κυριολεξία.  Θα πρέπει να έμεινα στήλη άλατος, περίπου για ένα με δύο λεπτά, κι αναρωτιόμουν:  "Αυτή είναι;... Αποκλείεται! Δεν είναι αυτή;... Ποια είναι;... ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ!!!! Αφού βρίσκεται στην Γ.  και δεν γνωρίζω ότι ήρθε... Από κάπου θα το ήξερα!!!! "

Aποκλείται!!!! 

Δεν γίνεται!! 

Μετά από τα ένα - δύο λεπτά, αποφασίζω να την ρωτήσω. Θα της έλεγα, απλά : "Είσαι η Λ.;"  Και ας ντρεπόμουν λίγο.  Άλλωστε, μοιάζουν οι άνθρωποι, αρκετές φορές μεταξύ τους.  Δεν είχα τίποτε να χάσω.  Και καλά έκανα που πήγα και την ρώτησα!  Τι καλά που έκανα!!!!

Εσύ εισαι;;;

Πάω και της το λέω.  Και ήτανε.  Άστραψε ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπό της και είπε ναι!!!! Δεν ήμαστε καλά!!!! Δεν ήμαστε καλά!!!! Τι χαρά που πήρα!!!! Δεν είναι δυνατόν!!!

 Άρχισαν οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις!!!

-Πώς βρέθηκες εδώ; την ρώτησα.
-Ήρθα για λίγο.
 Κι ένα σωρό άλλες ερωτήσεις.  Της είπα  πώς είχα αμφιβολίες, αν ήταν αυτή, αλλά κι η ίδια, μου είπε, ότι κι αυτή είχε αμφιβολίες... Και όμως!   Εμείς ήμασταν!!!!!

Και δεν είναι δυνατόν.  Να μην πιστεύω, το ότι την συνάντησα!   Την αγκάλιασα, την  ξαναγκάλιασα, τα είπαμε πολύ λίγο, γιατί κι αυτή θα έφευγε σε λίγο, αλλά κι εγώ είχα αφήσει την παρέα μου, κάτω, στον πρώτον όροφο, μόνη της...

Και έμεινα!!! (Τα έχασα δηλαδή! )  Απλώς έμεινα!!!!

Πόσο μικρός είναι ο κόσμος!!!!!

Αυτός ο κόσμος ο μικρός, Ο ΜΕΓΑΣ! 

Οδυσσέας Ελύτης

Όσο η απόσταση από την πόλη μου ως το Θησείο!!!!

Είπαμε... Εγώ...και ο μικρός μου κόσμος!!!! ....

Lamprini Tolmi


Υ.Γ. Κατενθουσιασμένη!!! Τα έγραψα... για να τα θυμάμαι!!!