38. H Πρόνοια... και τα παιδικά μου χρόνια...

Χθες πέρασα από την Πρόνοια... Τι είναι η Πρόνοια;... Είναι τα παιδικά μου χρόνια.  Χθες πέρασα από τα παιδικά μου χρόνια.

Πρόνοια

Πόσο καιρό είχα να περάσω;  Όχι πολλά.  Αλλά, κάποια στιγμή στην ζωή μου, είχα πολλά χρόνια να περάσω, κι όταν την είδα πόσο άλλαξε, δεν το πίστεψα!  Αλλάζουν τα μέρη, αλλάζουμε κι εμείς.

Πρόνοια, η είσοδος

Συνεχίζω.  Ρούφηξα, στην κυριολεξία, την κάθε εικόνα της.  Μπαίνοντας μέσα, είχα σκοπό να φωτογραφίσω καλύτερα τα σύννεφα που ήταν στον ουρανό.  Μετά σκέφτηκα να ταξειδέψω στα παιδικά μου χρόνια.  Ρούφηξα, λοιπόν, τον αέρα της που είναι μες στο πεύκο.

Τα πεύκα που έχουν μεγαλώσει πολύ! 

 Πεύκα, πολλά, την καλύπτουν, πεύκα που μεγάλωσαν κι αυτά, μετά από τόσα χρόνια, που ζω στην πόλη μου... Πεύκα που μυρίζουν και με έκαναν να σκεφτώ... ότι κάπως έτσι θα μύριζαν κι όταν ήμουν μικρή.  Μπορείτε να με καταλάβετε, άραγε;...

Πριν συνεχίσω με την περιοχή των πεύκων της, ας σας περάσω από το στάδιο.  Εδώ, έκανα τις πρώτες μου προπονήσεις.  Εδώ, σε αυτό το στάδιο των 200 περίπου μέτρων - δεν είναι Ολυμπιακών διαστάσεων... - πριν γίνει το κλειστό γυμναστήριο, πριν πάμε στην πολυτέλεια του κλειστού χώρου.  (Ναι, κάποτε έκανα προπονήσεις... και ας μην μου φαίνεται τώρα... χαχα... )...

Το στάδιο... 

Πέρασα, πρώτα, από το γήπεδο του μπάσκετ.  Βρήκα παιδιά.

Το γήπεδο του μπάσκετ...

Με χαιρέτησαν.  Έβαζαν καλάθι και με κοίταγαν αν τους κοιτάω.  Τους κοιτάω, ναι... όλους τους κοιτάω. " Έτσι θα ήμουν κι εγώ μικρή," σκέφτηκα.  Έδειχνα τα ταλέντα μου στους δασκάλους, στους μεγάλους...  Έτσι, είναι όλα τα παιδιά.  Ο Γιώργος μου έδειχνε το πως βάζει καλάθια, το ίδιο κι ο Μανώλης και τέλος το Γιώργος το πως κάνει σκέητ μαζύ με τον Βασίλη που έπαιζε ποδόσφαιρο.

Κατέβηκα, μετά, στα πεύκα μου.  Ένα ωραίο συντριβάνι έχουν κατασκευάσει στην Πρόνοιά μου.

Το συντριβάνι... όνειρο! 

Το μαγαζί μέσα στον χώρο.. Δεν υπήρχε, τότε... 

Το κυρίως κτήριο, όμως, είναι εγκαταλελειμμένο και εγώ.. θλίβομαι.  Δεν μου αρέσει η εγκατάλειψη.

Οι κούνιες, οι τραμπάλες δεν είναι, όπως την παλαιά εποχή, τοποθετημένες.  Έχουν βάλει καινούργιες σε νέες θέσεις.  Είναι, όμως, ένας απίθανος τόπος για να παίξουν τα παιδιά, όπως τότε. Τότε, που δεν είχαμε τους γονείς μας για να μας προσέχουν, τότε που δεν φοβόμασταν νάμαστε μόνοι στον χώρο αυτό!  Τότε...

Τόπος για παιδικό παιγνίδι! 

Μετά, είδα την τσουλήθρα.  Όχι, τσουλήθρα κατασκευασμένη σε κάποιο εργοστάσιο, όχι.  Τσουλήθρα με τα μάρμαρα που έχει λειανθεί από εμάς τα παιδιά που την χρησιμοποιούσαμε για να κατεβαίνουμε γρήγορα! Ήταν πολλά τα σκαλιά, βλέπετε!  Τι ωραία!

Και τέλος, το μέρος, όπου έπαιξα για πρώτη φορά αρμόνιο..  Ήταν μία συναυλία επίδειξης των μαθημάτων της μουσικής, της πρώτης χρονιάς που πηγαίναμε.  Μαθαίναμε αρμόνιο, κιθάρα  και κάναμε και χορωδία.   Ναι, ήμουν, τότε, στην Γ΄Δημοτικού κι  έκανα τότε τα πρώτα μου βήματα στην μουσική.  Και τέλος, τέλος... το πίσω μέρος της Πρόνοιας.  Εκεί παίζαμε Αμερικάνικο ποδόσφαιρο.  Δεν συχνάζαμε πολύ εκεί, αλλά, και εκεί παίζαμε...

Χθες πέρασα από την Πρόνοια...  Χθες πέρασα από τα παιδικά μου χρόνια.

Και μου άρεσε.  Δεν συγκινήθηκα.  Αισθάνθηκα.  Την ζωή μου...  Που πέρασε...

Είπαμε..... εγώ κι ο κόσμος μου! 


Lamprini Tolmi


Υ.Γ. Αμερικάνικο ποδόσφαιρο:  Δύο παίχτες στα δύο αντικρυστά τέρματα.  Ο καθένας κλωτσάει την μπάλλα για να βάλει γκολ.  Η δυσκολία είναι ότι μόνον μία φορά έχει δικαίωμα να την κλωτσήσει ο καθένας τους.

Υ.Γ. 1.  Οι φώτο είναι από το γκουγκλ... τις δικές μου θα τις κρατήσω, μαζύ με τις αναμνήσεις μου.  Θα κάνω, όμως και ένα βίντεο.  Το έχω στο νου μου.  Με την Πρόνοιά μου... !