Τις προάλλες μετρούσα τον χρόνο αντίστροφα, γιατί θα συνέβαινε ένα πολύ ευχάριστο γεγονός.
Γενέθλια!! Ζήτω!!
Υπολόγιζα, λοιπόν, μέρα με την μέρα κι ώρα με την ώρα το επερχόμενο συμβάν, το οποίο δεν έγινε, τελικά. Με λίγα λόγια, πήγε χαμένο το μέτρημα. (Πήγε χαμένο;)
Πήγε χαμένο το μέτρημα!
Δεν με πείραξε, όμως, το χαμένο μέτρημα. Όχι. Αυτό που με πείραξε ήταν ότι, δεν πραγματοποιήθηκε, αυτό που περίμενα. Αυτό, ναι, αυτό με πείραξε περισσότερο.
Από την άλλη, υπάρχει και το άλλο. Να μετράς, δηλαδή, τις μέρες, ΑΦΟΥ γίνει κάτι.
Nα μετράς τις μέρες...
Τι νόημα, όμως, θα έχει; Τι προσδοκία θα έχεις. Τι όνειρα θα κάνεις, αφού έχει ήδη γίνει το γεγονός;... Εκτός, πια, κι αν είναι τόσο χαρούμενο το γεγονός ώστε να μετράς ημέρες "χαράς". Πράγμα σπάνιο, όμως, στην εποχή μας.
Σπάνιο... μαργαριτάρι...
Προσωπικά, λοιπόν, προτιμώ το πρώτο. Προτιμώ να είμαι ονειροπόλος,
Όνειρο...
να μετράω τις μέρες και τις ώρες... μέχρι να πραγματοποιήσω το όνειρό μου. Και ας μην γίνει ΠΟΤΕ αυτό....
Είπαμε... εγώ κι ο κόσμος μου!
Lamprini T.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου