ευχαριστούμε!

ευχαριστούμε!

Ευχαριστούμε για την τιμή που μάς κάνατε.... και ήλθατε στην παράστασή μας, παρ' όλο που οι καιρικές συνθήκες ήταν άσχημες !!!.. Συνάδελφε... νάσαι καλά!!

Εγώ κι ο κόσμος μου... ευχαριστούμε...

Lamprini T.

το θέατρο, βεβαίως... ο κόσμος μου...

Μια πρόσκληση για θέατρο, μιας που συμμετέχω στην θεατρική ομάδα Κορυδαλλού.

Από Πέμπτη 27.11.25 έχουμε τις παραστάσεις της κωμωδίας ΤΣΑΠΑΤΣΟΥΛΙΕΣ, στο Πνευματικό Κέντρο Μελίνα Μερκούρη Κορυδαλλού, στις 8μιση

Είστε όλοι καλεσμένοι στην δωρεάν παράσταση μας. Υ.Γ. θα συνεχίσουμε και τις Πέμπτες μετά τα Χριστούγεννα

(Στην φώτο... παίζω την φαρμακοποιό- από την παράσταση μας στο ανοιχτό θέατρο Κορυδαλλού )

....

20 Νοεμβρίου.... (τελικώς 27 Νοεμβρίου) η "Φαρμακοποιός" σάς περιμένει ... στην έναρξη των παραστάσεών μας...
Το φάρμακο είναι δραστικό!! Κωμωδία!!

Lamprini T.

Μια πρόσκληση για θέατρο, μιας που συμμετέχω στην θεατρική ομάδα Κορυδαλλού. (εγώ κι ο κόσμος μου!)

 Μια πρόσκληση για θέατρο, μιας που συμμετέχω στην θεατρική ομάδα Κορυδαλλού.

Τσαπατουλιές

κείμενα του Καρλ Βάλεντιν (ως επί των πλείστον)

κωμωδία αποτελούμενη από μικρά σκετς

Από Πέμπτη 27.11.25 έχουμε τις παραστάσεις της κωμωδίας ΤΣΑΠΑΤΣΟΥΛΙΕΣ, σε σκηνοθεσία Μπάμπη Κλαλιώτη, στο Πνευματικό Κέντρο Μελίνα Μερκούρη Κορυδαλλού, στις 8μιση μμ
Είστε όλοι καλεσμένοι στην δωρεάν παράσταση μας. Υ.Γ. θα συνεχίσουμε και τις Πέμπτες μετά τα Χριστούγεννα

Lamprini T.

έλεος! (εγώ κι ο κόσμος μου!)

  

"Μακελειό .. : Νεκροί έπειτα από πυροβολισμούς – Αντίποινα μετά από...."

Είμαστε καλά;... Ακούω την είδηση, και νομίζω ότι είναι στον πόλεμο... στην μάχη!!!! Πάτε καλά;;;;;;;;;;;;;;;;;

μάχη

Lamprini T.

Η ιστορία μιας γυναίκας

 Εκπληκτική σκηνή 

Ήμουν τυχερή που την χάρηκα σε αυτό το έργο την αείμνηστη Ζουμπουλάκη

«Όταν μ' έβγαλαν στο φως μετά από τέσσερα χρόνια, νόμιζα πως τυφλώθηκα. Μετά απ' αυτό μου 'καναν κι εμένα τη χάρη να με πάνε να δουλέψω στις αγροτικές φυλακές, στον κάμπο, στο μάζεμα κοκκινογουλιών. 

Δε θα ξεχάσω τη μέρα εκείνη, ακόμα κι αν ζήσω δέκα ζωές. Ήταν μια όμορφη ηλιόλουστη μέρα, με ήμερο καταγάλανο ουρανό απέραντο, σ' ένα κάμπο ατελείωτο και μαύρο. Μάζευα κοκκινογούλια σε σωρό σκυμμένη με ζήλο πάνω από τους λάκκους. Οπόταν ξαφνικά, εκατό μέτρα, ίσως και περισσότερο διέκρινα ένα σκυλί. Καταλαβαίνετε; Ύστερα από πέντε χρόνια έβλεπα για πρώτη φορά ένα σκυλί. Και τότε έγινε το θαύμα...

Ήμαστε πάνω από εκατό γυναίκες σκυμμένες πάνω από τους λάκκους. Εγώ δεν είχα κάνει καμία κίνηση, καμία χειρονομία. Μόνο πότε-πότε σήκωνα τα μάτια για να δω άλλη μια φορά το σκυλί. Και παρ'όλο που ήταν πάνω από εκατό μέτρα μακριά, ήρθε τρέχοντας σ'εμένα. Ίσια σ'εμένα! Σταμάτησε ένα βήμα. Εγώ δεν κουνήθηκα, ούτε του έκανα κανένα νόημα. Μ' ακούμπησε και άρχισε να μου γλείφει τα πόδια. Και τότε, την υπέροχη εκείνη στιγμή, που γι'αυτήν αξίζει να υποφέρει κανείς όλα τα βάσανα, όλους τους πόνους κι όλες τις προσβολές, γονάτισα καταγής κι ύστερα από χρόνια και χρόνια σιωπής, που δεν ήθελα ν'ακούω τ'όνομα Του, είπα ψιθυριστά την παιδική μου εκείνη προσευχή.

Κύριε και Θεέ μου, σου ζήτησα να γιατρέψεις τη μητέρα μου και δε μ' άκουσες. Σου ζήτησα να βοηθήσεις τον πατέρα μου και δε μ' άκουσες. Και να τώρα. Λυπήθηκες τα βάσανα μου και μου 'στειλες ένα σκυλί να με χαϊδέψει. Σ' ευχαριστώ Κύριε. Βλέπω πως υπάρχεις!»

''Η Ιστορία Μιας Γυναίκας'' (Viata unei femei) του Aurel Baranga. 

Θίασος Μυράτ-Ζουμπουλάκη 1979

....

Εγώ και ο κόσμος μου... το θέατρο....

Lamprini T. 

- Αδυνάτισες!

 

 

- Αδυνάτισες!
-Ε, μα, ναι! Η σοκολάτα έχει πάει... 3 ευρώ! :)

σοκολάτα

τίποτε δεν πάει χαμένο! εγώ κι ο κόσμος μου!...

Lamprini T.

Διονύσιος Σαββόπουλος 1944-2025

 

Dionysis Savvopoulos

https://www.facebook.com/photo?fbid=1355650705929727&set=a.640849450743193

 

Ο πολυαγαπημένος μας σύζυγος, πατέρας, παππούς και τραγουδοποιός έφυγε απόψε Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2025.

Λεπτομέρειες για τον αποχαιρετισμό του θα ανακοινωθούν τις επόμενες ώρες.

Η σύζυγος του: Ασπα

Τα τέκνα: Κορνήλιος, Ρωμανός και Αγγέλλα

Τα εγγόνια: Διονύσης και Ανδρέας.

..........................

και η φώτο προφίλ του...

από 5.10.22

Διονύσιος Σαββόπουλος

1944-2025

https://www.facebook.com/photo/?fbid=640849484076523&set=a.640849440743194

θερμά συλλυπητήρια...

Lamprini T.

Υ.Γ. Ο Διονύσης Σαββόπουλος εκτός απ' το ότι μού άρεσε... μιλούσε και πολύ ωραία... Ήταν ένας από τους ελάχιστους που αγόρασα δίσκο του (τραπεζάκια έξω)... και... η απώλειά του είναι μεγάλη

δυστυχώς... επτωχεύσαμε...

εγώ και ο κόσμος μου... καταρρέει... και... φυλλοροεί

Αλλάζεις την ορθογραφία!

 Άμα αλλάζεις την ορθογραφία... αλλοιώνεις τον πολιτισμό μας!

Βλέπε:  ξύδι, φυστίκι και πολλά ακόμα που έχουν αλλάξει 

Κρίμα για μάς, τους Έλληνες!

Εγώ και ο κόσμος μου...

Φιστίκι, φυστίκι

Ξίδι, αντί για ξύδι

Lamprini T. 

εγώ και ο κόσμος μου

 

δεν τόξερα ότι οι σχωρεμένοι... είναι αιχμάλωτοι...

Τι ζούμε!

αιχμάλωτοι

Lamprini T.

Το μυρίζω... για να

γιασεμί

έχω ένα στον δρόμο για το σχολείο... Το μυρίζω... για να αισθανθώ... λίγο φύση...

εγώ και ο ρομαντικός... κόσμος μου...

Lamprini T.

μμμ

 

 μμμ ωραία μυρίζει... (το αγαπημένο το παππού μου )...

αγαπημένο

Lamprini T. 

Υ.Γ.  από καιρού εις καιρόν.... τον θυμάμαι... 

εγώ και ο κόσμος μου...

ω

πού θα ξαναβρούμε τέτοια ομορφιά;...

 Αντίο, (=στον Θεό) Ρόμπερτ Ρέντφορντ... Πού θα ξαναβρούμε τέτοια ομορφιά;...

(καλή ανάπαυση νάχει... )

Lamprini T.

εγώ και ο κόσμος μου...

εγώ και ο κόσμος μου... και όλοι οι μαθητές!

 καλή χρονιά!!!!

καλή χρονιά!!!!

Lamprini T.

δεν χρειαστήκαμε τηλεσκόπιο

 

 

δεν χρειαστήκαμε τηλεσκόπιο, ούτε ακριβά μηχανήματα... απλά, καθόμασταν και το χαζεύαμε... το φεγγάρι και την έκλειψή του... (7 Σεπτεμβρίου '25)

απίθανες στιγμές!!!

εγώ κι ο κόσμος μου... :) 

παρατηρητές... φεγγαριού... 

Lamprini T. 

Ιδιωτικό Σχολείο

 Το Ιδιωτικό θα το διαλέξεις, γιατί:  

 Λειτουργεί... και δεν κλείνει 

Γιατί δεν έχει ελλείψεις από καθηγητές...

 Γιατί είναι το σχολείο που διαλέγεις εσύ... κλπ

Στο ιδιωτικό θα το στείλεις, γιατί:  

1. Λειτουργεί... και δεν κλείνει 

2.  Γιατί δεν έχει ελλείψεις στους καθηγητές...

3.  Για να μάθει ο μαθητής, εκτός από τα γράμματα, την Αγγλική, την γαλλική, την γερμανική κλπ

3. Για να αθλείται στο κλειστό γυμναστήριο και στην κλειστή πισίνα... 

4.  Γιατί το μάθημα της μουσικής γίνεται σε ξεχωριστή αίθουσα, όπως και τα άλλα μαθήματα ειδικοτήτων (αγγλικών, θεατρολογίας,  εικαστικών κλπ)

5.  Γιατί είναι το σχολείο που διαλέγεις εσύ...

Εγώ κι ο ιδιωτικός μου ... κόσμος 

πρόσκληση για τις 19 Σεπτεμβρίου... ένα κωμικό έργο... για σάς!!! Με μάς!!!

 

 

 

πρόσκληση για τις 19 Σεπτεμβρίου... ένα κωμικό έργο... για σάς!!!  Με μάς!!! 

εγώ κι ο κόσμος μου... 

περιμένοντας την σειρά μου για την ποιητική μας βραδυά... 

με την Θεατρική Ομάδα του Δήμου Κορυδαλλού, Μπάμπης Κλαλιώτης ( ο σκηνθέτης μας... )

και σάς περιμένουμε... 

19 Σεπτεμβρίου στο Βέγγος... (στο Ανοιχτό θέατρο Κορυδαλλού - κοντά στις φυλακές) για την κωμική μας παράσταση... 

ραντεβού!!!

Lamprini T. 

Μπράβο ... εμείς και όλος ο κόσμος μας

 Μπράβο!  Πρωταθλήτριες Κόσμου!        

Μπράβο !  Στην κορφή του κόσμου!

Στις 2!!! Μπράβο εθνική πόλο γυναικών

Υπερήφανη Ελλάς! 

Μπράβο, ομαδάρααααααα!!!

Λεπτομέρειες:  Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Υγρού Στίβου, Σιγκαπούρη 

🇬🇷Η ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΤΕΛΙΚΟ!!!

Οι Ελληνίδες απέδειξαν την αξία τους κόντρα στις ΗΠΑ και προκρίθηκαν πανηγυρικά στον τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος με σκορ 14-9!!

Τα οκτάλεπτα: 2-2, 4-3, 3-3, 5-1Greece is back in the finals!

Since their historic gold medal win in Shanghai 2011, Greece’s women’s water polo team has been fighting to return to the top stage,  and now they’ve done it! 🇬🇷

They’ve qualified for the Finals at AQUASingapore25 and are ready to chase glory once again! (Από world aquatics)

14-10!  Πάμε για το χρυσό!!!!

Υπερήφανη η  Ελλάς, για σάς! 

Μπράβο, Ελλάδα!

Υπερήφανη θεία!

Υπερήφανη γιαγιά!

Υπερήφανη Ελλάς! 

Μπράβο, ομαδάρααααααα!!!

Στις 8!!

 Μεγάλη η χαρά!!

Εγώ και ο κόσμος μου...

Συγχαρητήρια!!!

https://www.newsit.gr/athlitika/ellada-gallia-23-9-den-edeikse-eleos-i-ethniki-polo-gynaikon-kai-perase-stis-8-tou-pagkosmiou-protathlimatos/4432241/

-πόσο χρειάζεται για να κτιστεί ένα σπίτι;...

 -πόσο χρειάζεται για να κτιστεί ένα σπίτι;...

-Δύο χρόνια...
-και για να γκρεμιστεί ;...
-Δύο μέρες...

γκρεμισμένο σπίτι... 

Εγώ κι ο κόσμος μου...

Λυπάμαι...

Lamprini T.

55 εκατομμύρια

 

σού έκανε εντύπωση που έδωσε τόσα χρήματα για τον γάμο του;...

γάμος

Εδώ, ένας που παίρνει μισθό 3 και 60.... δίνει κάποιες χιλιάδες για τον δικό του γάμο... 

ο καθένας... κάνει το κουμάντο του...  σε μία απ' τις σπουδαιότερες ημέρες της ζωής του... 

εγώ... και ο κόσμος μου.. 

Lamprini T. 

δρόσισε καθόλου;... :)

δρόσισε καθόλου;... :)

παγόβουνα

με 40 βαθμούς καίγεσαι... αλλά κοινοποιώ... λίγο παγόβουνο μήπως... δροσιστούμε... 

εγώ και ο κόσμος μου... 

άλλαξε ο καιρός... 

Lamprini T. 

το μωρό πήγε βόλτα

το μωρό πήγε βόλτα

μωρό με κορδέλλα... (φώτο απ' το ίντερνετ, βεβαίως)

τρελλαίνομαι για τα μωρά... αχ... εγώ κι ο κόσμος μου!!!... 

το μωρό πήγε βόλτα, ποίηση, μουσική και τραγούδι: Λαμπρινή Χ. Τζούρκα

το μικρό κορίτσι μας, 

που το πήγαν βόλτα, 

και την κορδελίτσα του, 

να φορά σαν πρώτα! 

Lamprini T. 

The Brothers Four - Seven Daffodils

 

The Brothers Four - Seven Daffodils

τότε... που παντρευόντουσαν... μόνον με ένα κατσαρολάκι...

https://www.youtube.com/watch?v=D4on_VSh1Rs&list=RDD4on_VSh1Rs&start_radio=1

ποιος παντρεύεται τώρα με αυτόν τον τρόπο;... Εγώ και ο κόσμος μου...

Στίχοι

I may not have mansion, I haven't any land
Not even a paper dollar to crinkle in my hands
But I can show you morning on a thousand hills
And kiss you and give you seven daffodils

I do not have a fortune to buy you pretty things
But I can weave you moonbeams for necklaces and rings
And I can show you morning on a thousand hills
And kiss you and give you seven daffodils

Oh, seven golden daffodils all shining in the sun
To light our way to evening when our day is done
And I will give music and a crust of bread
And a pillow of piny boughs to rest your head
A pillow of piny boughs to rest your head

.......................

Μπορεί να μην έχω έπαυλη, να μην έχω γη
I may not have mansion, I haven't any land

Ούτε ένα χάρτινο δολάριο να τσακίσω στα χέρια μου
Not even a paper dollar to crinkle in my hands

Αλλά μπορώ να σου δείξω το πρωινό σε χίλιους λόφους
But I can show you morning on a thousand hills

Και να σε φιλήσω και να σου δώσω εφτά νάρκισσους
And kiss you and give you seven daffodils

Δεν έχω μια περιουσία για να σου αγοράσω όμορφα πράγματα
I do not have a fortune to buy you pretty things

Αλλά μπορώ να σου υφάνω φεγγαριού ακτίνες για κολιέδες και δαχτυλίδια
But I can weave you moonbeams for necklaces and rings

Και μπορώ να σου δείξω το πρωινό σε χίλιους λόφους
But I can show you morning on a thousand hills

Και να σε φιλήσω και να σου δώσω εφτά νάρκισσους
And kiss you and give you seven daffodils

Ω, επτά χρυσοί νάρκισσοι που λάμπουν όλοι στον ήλιο
Oh, seven golden daffodils all shining in the sun

Για να φωτίσουμε το δρόμο μας προς το βράδυ, όταν τελειώσει η μέρα μας
To light our way to evening when our day is done

Και θα δώσω μουσική και μια κόρα ψωμί
And I will give music and a crust of bread

Και ένα μαξιλάρι από κλαδιά πεύκου για να ξεκουράζεις το κεφάλι σου
And a pillow of piny boughs to rest your head

Και ένα μαξιλάρι από κλαδιά πεύκου για να ξεκουράζεις το κεφάλι σου
And a pillow of piny boughs to rest your head

,,,,,,,,,,

για άλλη μια φορά, ένα ωραίο τραγούδι στου 1966, μάς δείχνει τον δρόμο για όμορφη ποίηση... και... ομορφιά λόγου... 

μπράβο!!!!!!!!

Lamprini T. 

Γιώργος Ιωάννου - στου Κεμάλ το Σπίτι...

 

 

Γιώργος Ιωάννου - Περισκόπιο (ΕΡΤ 1986)

https://www.youtube.com/watch?v=XdRxATcgXtk

τον Γιώργο Ιωνάννου δεν τον γνώριζα... Τον είχα δει στην Τιβι... δεν είχα δώσει σημασία... 

όταν όμως έδινα... Πανελλήνιες... είχαμε στην ύλη... ένα έργο του... ΣΤΟΥ ΚΕΜΑΛ ΤΟ ΣΠΊΤΙ... 

ήταν τόσο σπαραξικάρδιο... (απ' αυτά που έχουν σχέση με τον ξεριζωμό)... που δεν νομίζω να ξαναδιαβάσω κάτι δικό του... 

δυστυχώς... εγώ και ο κόσμος μου... 

εν τούτοις... είναι εκπληκτικός... και αυτό φαίνεται από το πόσο τον εκτιμούνε οι άλλοι... 

κι εγώ τον εκτιμώ... πολύ... αλλά... δεν νομίζω να τον ξαναδιαβάσω... με πονάει αυτός ο ξεριζωμός... (και ο κάθε ξεριζωμός... )

  ΠΗΓΗ:   http://ebooks.edu.gr/ebooks/v/html/8547/2712/Neoelliniki-Logotechnia_G-Lykeiou-AnthrSp_html-empl/index_2_09.html

Lamprini T. 

Υ.Γ. το κείμενο: 

Στοῦ Κεμάλ τό Σπίτι

Δέν ξαναφάνηκε ἡ μαυροφορεμένη ἐκείνη γυναίκα, πού ἐρχόταν στό 

κατώφλι μας κάθε χρονιά, τήν ἐποχή πού γίνονται τά μοῦρα, ζητώντας

 μέ εὐγένεια νά τῆς δώσουμε λίγο νερό ἀπ' τό πηγάδι τῆς αὐλῆς. Ἔμοιαζε 

πολύ κουρασμένη, διατηροῦσε ὅμως πάνω της ἴχνη μιᾶς μεγάλης 

ἀρχοντικῆς ὀμορφιᾶς. Καί μόνο ὁ τρόπος πού ἔπιανε τό ποτήρι, ἔφτανε 

γιά νά σχηματίσει κανείς τήν ἐντύπωση πώς ἡ γυναίκα αὐτή στά σίγουρα 

ἦταν μιά ἀρχόντισσα. Δίνοντάς μας πίσω τό ποτήρι, ποτέ δέν παρέλειπε 

νά μᾶς πεῖ στά τούρκικα τήν καθιερωμένη εὐχή, πού μπορεῖ νά 

μήν καταλαβαίναμε ἀκριβῶς τά λόγια της, πιάναμε ὅμως καλά τό νόημά 

της: «Ὁ Θεός νά σᾶς ἀνταποδώσει τό μεγάλο καλό». Ποιό μεγάλο καλό;

 Ἰδέα δέν εἴχαμε.
Καθόταν ἥσυχα γιά ὥρα πολλή στό κατώφλι τῆς αὐλῆς, κι ἀντί νά κοιτάζει

κατά τό δρόμο ἤ τουλάχιστο κατά τό πλαϊνό σπίτι τοῦ Κεμάλ,1 αὐτή 

στραμμένη ἔριχνε κλεφτές ματιές πρός τό δικό μας σπίτι,

 παραμιλώντας σιγανά. Πότε πότε ἔκλεινε τά μάτια καί τό πρόσωπό

 της γινόταν μακρινό, καθώς συλλάβιζε ὀνόματα παράξενα. Ἐμεῖς, πάντως,

 δέν παραλείπαμε νά τῆς δίνουμε μοῦρα ἀπ' τήν ντουτιά,2 ὅπως

 ἄλλωστε δίναμε σ' ὅλη τή γειτονιά καί σ' ὅποιον περαστικό μᾶς ζητοῦσε. 

Ἡ ξένη τά ἔτρωγε σιγανά, ἀλλά μέ ζωηρή εὐχαρίστηση. Δέ μᾶς 

φαινόταν παράξενο πού τῆς ἄρεζαν τά μοῦρα μας τόσο πολύ. Τό δέντρο

 μας δέν ἦταν ἀπό τίς συνηθισμένες μουριές, ἀπ' αὐτές πού κάνουν ἐκεῖνα

 τά ἄνοστα νερουλιάρικα μοῦρα. Τό δικό μας ἔκαμνε κάτι μεγάλα,

 ξινά σά βύσσινα, καί πολύ κόκκινα στό χρῶμα. Ἦταν δέντρο παλιό 

καί τεράστιο, τά κλαδιά του ξεπερνοῦσαν τό δίπατο σπίτι μας. Μοναχά

 ἕνα κακό εἶχε· τά φύλλα του ἦταν σκληρά καί οἱ μεταξοσκώληκές

 μου δέν μποροῦσαν νά τά φᾶνε. Ἦταν, πάντως, δέντρο φημισμένο 

σ' ὅλο τό Ἰσλαχανέ3 κι ἀκόμα πιό πέρα.
Τήν πρώτη φορά πού εἶχε καθίσει ἡ ἄγνωστη γυναίκα στό κατώφλι μας,

 δέ σκεφτήκαμε νά τῆς προσφέρουμε μοῦρα, ὅμως σέ λίγο μᾶς ζήτησε

 ἡ ἴδια λέγοντας πώς ἤθελε νά φυτέψει τό σπόρο τους στόν μπαχτσέ4 

της. Ἔφαγε μερικά καί τά ὑπόλοιπα τά ἔβαλε σ' ἕνα χαρτί καί 

ἔφυγε καταχαρούμενη.
Τή δεύτερη φορά, θά ἦταν κατά τό τριάντα ὀχτώ, δυό χρόνια, πάντως, 

μετά τήν πρώτη, δέν ἔβαλε μοῦρα στό χαρτί. Κάθισε καί τά ἔφαγε ἕνα ἕνα 

στό κατώφλι. Φαίνεται πώς ὁ σπόρος ἀπ' τά προηγούμενα εἶχε ἀποδώσει, 

ἀλλά γιά νά δώσει καί μοῦρα ἔπρεπε, βέβαια, νά περάσουν χρόνια. Τό 

δέντρο αὐτό, ὅπως ὅλα τά δέντρα πού μεγαλώνουν σιγά, ζεῖ πολλά χρόνια

 καί ἀργεῖ νά καρπίσει.
Ἡ γυναίκα ξαναφάνηκε καί τόν ἑπόμενο χρόνο, λίγο πρίν ἀπ' τόν

 πόλεμο. Ὅμως τή φορά αὐτή τῆς προσφέραμε νερό ἀπ' τή βρύση. 

Ἀρνήθηκε νά πιεῖ τό νερό. Μόλις τό ἔφερε στό στόμα, μᾶς κοίταξε στά 

μάτια καί μᾶς ἔδωσε πίσω τό γεμάτο ποτήρι. Ἐπειδή τήν εἴδαμε 

πολύ ταραγμένη, θελήσαμε νά τῆς ἐξηγήσουμε. Ὁ σιχαμένος 

σπιτονοικοκύρης μας εἶχε διοχετεύσει τό βόθρο τοῦ σπιτιοῦ στό

 βαθύ πηγάδι. «Τώρα πού σᾶς ἔφερα τό νερό στίς κουζίνες σας, 

δέ σᾶς χρειάζεται τό πηγάδι», μᾶς εἶχε πεῖ. Ἡ γυναίκα βούρκωσε, δέ μᾶς

 ἔδωσε ὅμως καμιά ἐξήγηση γιά τήν τόση λύπη της. Γιά νά τήν 

παρηγορήσουμε τῆς δώσαμε περισσότερα μοῦρα κι ἡ γιαγιά μου τῆς εἶπε 

κάτι πού τήν ἔκανε νά τιναχτεῖ: «Θά σοῦ τά ἔβαζα σ' ἕνα κουτί, 

ἀλλά δέ βαστᾶνε γιά μακριά». Καί πράγματι εἴχαμε ἀρχίσει κάτι 

νά ὑποπτευόμαστε. Τήν ἄλλη φορά εἴδαμε, πώς μόλις ἔφυγε ἀπό μᾶς,

 πῆγε δίπλα στοῦ Κεμάλ τό σπίτι, ὅπου τήν περίμενε μιά ὁμάδα ἀπό

 τούρκους προσκυνητές, πού κοντοστέκονταν στό πεζοδρόμιο. Ἐμεῖς 

ὥς τότε θαρρούσαμε πώς εἶναι καμιά τουρκομερίτισσα δικιά μας, 

ἀπ' τίς πάμπολλες ἐκεῖνες, πού δέν ἤξεραν λέξη ἑλληνικά, μιά καί ἡ 

ἀνταλλαγή τῶν πληθυσμῶν5 εἶχε γίνει μέ βάση τή θρησκεία καί ὄχι τή 

γλώσσα. Ἡ ἀποκάλυψη αὐτή στήν ἀρχή μᾶς τάραξε. Δέ μᾶς ἔφτανε πού 

εἴχαμε δίπλα μας τοῦ Κεμάλ τό σπίτι, σά μιά διαρκῆ ὑπενθύμιση

 τῆς καταστροφῆς, θά εἴχαμε τώρα καί τούς τούρκους νά 

μπερδουκλώνονται πάλι στά πόδια μας; Καί τί ἀκριβῶς ἤθελε ἀπό 

μᾶς αὐτή ἡ γυναίκα; Πάνω σ' αὐτό δέν ἀπαντήσαμε, κοιταχτήκαμε

ὅμως βαθιά ὑποψιασμένοι. Καί τά ἑπόμενα λόγια μας ἔδειχναν πώς 

ἡ καρδιά μας ζεστάθηκε κάπως ἀπό συμπάθεια κι ἐλπίδα. Εἴχαμε 

κι ἐμεῖς ἀφήσει σπίτια κι ἀμπελοχώραφα ἐκεῖ κάτω.
Ἡ τουρκάλα ξαναφάνηκε λίγο μετά τόν πόλεμο. Ἐμεῖς καθόμασταν 

πιά σέ ἄλλο σπίτι, λίγο παραπάνω, ὅμως τήν εἴδαμε μιά μέρα νά 

κάθεται κατατσακισμένη στό κατώφλι τοῦ παλιοῦ σπιτιοῦ μας. 

Ὁ πρῶτος πού τήν εἶδε, ἦρθε μέσα καί φώναξε: «ἡ τουρκάλα!»

Βγήκαμε στά παράθυρα καί τήν κοιτάζαμε μέ συγκίνηση. Παραλίγο 

νά τήν καλέσουμε ἀπάνω στό σπίτι —τόσο μᾶς εἶχε μαλακώσει τήν 

καρδιά ἡ ἐπίμονη νοσταλγία της. Ὅμως αὐτή κοίταζε ἀκίνητη τήν 

κατάγυμνη αὐλή καί τό ἔρημο σπίτι. Μιά ἰταλιάνικη μπόμπα6 εἶχε 

σαρώσει τήν ντουτιά κι εἶχε ρημάξει τό καλοκαμωμένο ξυλόδετο 

σπίτι, χωρίς νά καταφέρει νά τό γκρεμίσει.
Δέν τήν ξανάδαμε ἀπό τότε. Ἦρθε - δέν ἦρθε, ἄγνωστο. 

Ἄλλωστε καί νά 'ρχότανε δέ θά 'βρισκε πιά τό κατώφλι μέ τό ἀφράτο 

μάρμαρο γιά νά ξαποστάσει. Τό σπίτι εἶχε ἀπό καιρό παραδοθεῖ 

σέ μιά συμμορία ἐργολάβων καί στή θέση του ὑψώθηκε μιά πολυκατοικία 

ἀπ' τίς πιό φρικαλέες. Τώρα ἑτοιμάζονται νά τήν γκρεμίσουν οἱ γελοῖοι. 

Ποιός ξέρει τί μεγαλεπήβολο σχέδιο συνέλαβε πάλι τό πονηρό μυαλό τους.
Ἄν γίνει αὐτό, θά παραφυλάγω νύχτα μέρα, ἰδίως ὅταν τό σκάψιμο 

θά ἔχει φτάσει στά θεμέλια, κι ἴσως μπορέσω νά ἐμποδίσω ἤ τουλάχιστο

 νά καθυστερήσω τό χτίσιμο τοῦ νέου ἐξαμβλώματος.7 Τήν προηγούμενη 

φορά εἶχε βρεθεῖ ἐκεῖ στά βάθη ἕνα θαυμάσιο ψηφιδωτό, πού ἄρχιζε 

ἀπ' τό οἰκόπεδο τοῦ δικοῦ μας σπιτιοῦ καί συνεχιζόταν πρός τό σπίτι 

τοῦ Κεμάλ. Τό ψηφιδωτό αὐτό οἱ δασκαλεμένοι ἐργάτες τό 

σκεπάσανε γρήγορα γρήγορα γιά νά μήν τούς σταματήσουν οἱ 

ἁρμόδιοι. Πάντως, τίς ὧρες πού τό ἔβλεπε τό φῶς τοῦ ἥλιου, γίνονταν 

διάφορα σχόλια ἀπ' τήν ἔκθαμβη γειτονιά. Ὅλοι μιλούσανε γιά τήν

 ὀμορφιά καί τήν παλιά δόξα, μά ἀνάμεσα στά δυνατά λόγια καί τίς 

φωνές, ἄκουσα μιά γριά νά σιγολέει: «Στό σπίτι αὐτό καθόταν ἕνας μπέης,

 πού εἶχε μιά κόρη σάν τά κρύα τά νερά. Κυλιόταν κάτω, ὅταν

φεύγανε, φιλοῦσε τό κατώφλι. Τέτοιο σπαραγμό δέν ματαεῖδα».

(Ἡ μόνη κληρονομιά, 1974)