Έχει κι η Πολωνία χήνες;... Έχει, κι εδώ... η ιστορία τους...
Εκείνο το ταξείδι, προς την Πολωνία, ήταν πολύ κουραστικό. Κάθε μέρα περνούσαμε δώδεκα ώρες, μέσα στο πούλμαν, για να μπορέσουμε να φθάσουμε. Μέσα σε τρεις μέρες, ήμασταν εκεί. Στην διαδρομή και τι δεν είδαμε. Είδαμε χώρες, χωριά, πόλεις του εξωτερικού, που ούτε φανταζόμασταν.
Πολωνία...
Είδαμε σπίτια περίεργα, θαυμάσια, μικρά, μεγάλα, αλλά και υγρά και άσχημα.
Krzeszow, Πολωνία
Είδαμε ποτάμια, λίμνες, πεδιάδες και βουνά.
Πολωνία
Είδαμε έναν κόσμο διαφορετικό από τον δικό μας. Και μας άρεσε. Αυτή η εμπειρία ήταν εμπειρία ζωής!
Πολωνία, χωριό...
Το πούλμαν μας ήταν ιδιαίτερο. Εκείνη την εποχή, το 1990, δεν κυκλοφορούσαν τέτοια πούλμαν. Με το που το είδαμε, πριν ξεκινήσει η εκδρομή, είχαμε εκπλαγεί. Τι θαυμάσιο που ήτανε, φάνταζε στα μάτια μας, πού είχαν συνηθίσει στα πιο απλά οχήματα, στα πιο συμβατικά.
Γαλάζιο...με σχέδιο...
Ήταν ψηλό, πιο ψηλό από τα άλλα, με μεγάλα τζάμια. Από έξω ήταν όλα βαμμενο με ένα θαυμάσιο γαλάζιο χρώμα, κι είχε ωγραφισμένη μία κοπέλλα που έκανε σερφ στο κέντρο του. Μα ήταν τόσο εντυπωσιακό, που κάθε φορά, που κατεβαίναμε σε κάποια στάση, το κοιτάγαμε και το ξανακοιτάγαμε, και δεν το χορταίναμε. Εκπληκτικό!...
Και δεν ήμασταν κι οι μόνοι που το κοιτάγαμε. Από όπου κι αν περνάγαμε, έκανε αισθητή την παρουσία του. Περνάγαμε, δηλαδή, από χωράφια, οι άνθρωποι σηκώνανε το βλέμμα τους και μας κοιτούσανε.
Μας κοιτάγανε...
Περνάγαμε από πόλεις... οι άνθρωποι σταματούσανε τις κουβέντες τους και μας κοιτάγανε, σταματούσανε τις ασχολίες τους για να δουν το πανέμορφο πούλμαν μας. Το να μας βλέπουν, λοιπόν, με περιέργεια, το είχαμε συνηθίσει πια, όσο περνούσαν οι ώρες, οι μέρες. Ώσπου... φθάσαμε, επιτέλους, στην Πολωνία. Εκεί, κι αν δεν μας κοιτάγανε. Τι έγινε, λοιπον, με τις χήνες της Πολωνίας;...
Σε έναν δρόμο, που ήταν σαν μονόδρομος, ανεβαίναμε προς την πόλη, που θα μας φιλοξενούσε, και τότε, τις είδα.... Ήταν στην άκρη του δρόμου, προς την δεξιά μεριά. Τρεις χήνες, οι οποίες περπατούσαν καμαρωτές, με το ίδιο βήμα.
Tρεις και καμαρωτές...
Περνώντας εμείς, αυτές σταμάτησαν να κοιτούν μπροστά, προς την πορεία τους, και μας κοιτάξανε με περιεργεια... Το βλέμμα τους, μας ακολούθησε. Δηλαδή, όπως περνούσμε, το κεφάλι τους στράφηκε προς την πορεία μας... Περνουσε το πούλαν και τα κεφάλια τους,στραμένα προς τα εμάς, μας κοιτούσανε!!! Ακόμα κι οι χήνες θαυμάσανε το πούλμαν μας!!... Το τι γέλιο έκανα. "Δεν ήμαστε καλά", σκέφτηκα... "Ακόμα κι οι χήνες "έμειναν..." από το πούλμαν μας...!!! "
Αυτό είναι...
Εμείς.. κι ο κόσμος μας... το πούλμαν μας, μάλλον... χαχα....
Lamprini Tolmi
Υ.Γ. Το ταξείδι ήταν υπέροχο, κράτησε δεκαπεντε μέρες και άφησε ανεξίτηλα σημάδια στην ψυχή μου, θα επανέλθω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου