4. Ο γάιδαρος...

Ήταν ένας γάιδαρος, με μεγάλα αυτιά...

Ήταν ένας γάιδαρος... 

Τον είχε η θεια μου στο χωριό.  Τα χρόνια, όμως, είχαν περάσει.  Δεν ήμουν πια το μικρό κοριτσάκι, που ανέβαινε στα γαϊδουράκια.  Είχα μεγαλώσει και τα πράγματα είχαν αλλάξει.
Όταν όμως είδα τον γάιδαρο, θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια, τότε που ανέβαινα στα γαϊδουράκια με άνεση... Στο χωριό, βεβαίως...

 

 Αγανακτισμένος γάιδαρος... 

 Τι όμορφα χρόνια που ήτανε.  Θέλοντας να ξαναζήσω αυτές τις στιγμές, είπα στην θεια μου να ανέβω στον γάιδαρο.  Όμως, ήτανε λίγο αργά.  Η θεια μου μού είπε ότι ο γάιδαρος δεν αντέχει, είναι και λίγο κουτσός και τέλος πάντων, δεν θα μπορέσω να τον καβαλήσω.  Εγώ, όμως, στον κόσμο μου.  Επέμενα και έγινε το δικό μου.

Ανέβηκα , λοιπόν, πάνω στο γαϊδαράκο και περίμενα να γίνω... τι άλλο;... Μία αμαζόνα.  Κάτι σαν καουμπόης...όμως...

 

Ανέβηκα!!! ...Αλλά...

Ο καημένος ο γαϊδαράκος είχε άλλη γνώμη....

Με το που έκανε κάποια βήματα... φάνηκε ότι ήτανε ανήμπορος.  Δεν μπορούσε  να συνεχίσει κανονικά.  Κούτσαινε, όπως ακριβώς είχε πει η θεια μου.

Εγώ στην αρχή, έκανε την γενναία... Δεν κατέβηκα από το γαϊδαράκο, αμέσως.  Έκανα λίγο υπομονή και συνέχισα να κάνω την αμαζόνα.  Όμως, αν και ήμουν στον κόσμο μου, δεν άντεξα.  Μετά από λίγο,  και αφού διαπίστωσα ότι δε πήγαινε άλλο η κοινή μας πορεία με τον γάιδαρο, είπα στην θεια μου να κατέβω κάτω...

Ο Ήφαιστος επί όνου (πάνω στο γαϊδουράκι... )

Είχα τόσο πολύ τρομάξει, που το παραδέχτηκα. Δεν μπορούσα να συνεχίσω να είμαι αδιάφορη πάνω στο κουτσό ζώο.  Ήταν τόσο έντονο το τράνταγμα πάνω στην σέλα του που φοβήθηκα μην πέσω κάτω...

Έτσι... η εποχή που ήμουν αμαζόνα, είχε περάσει ανεπιστρεπτί... Τώρα μόνον με το ... αυτοκίνητο θα πηγαίνω..και αν...

Με το αυτοκίνητο τώρα...

Lamprini Tolmi...