20. Η Κως... και η μοναξιά μου... αφιερωμένο στην νέα φίλη, irini s! Καλώς την!

Στην Κω έμεινα 2 χρόνια.  Ήταν τα χρόνια που "ανδρώθηκα" όπως τα περιγράφω .  Ήταν τα χρόνια της μοναξιάς μου.

Κως... 

Στην αρχή είχα τον πατέρα.  Είχε κατέβει μαζύ μου  ο πατέρας μου κι έζησα τους 2 μήνες της προσαρμογής μου  με άνεση.
Όμως...

Θυμάμαι το βράδυ που μπήκε στο πλοίο και γύρισε πίσω. Αισθήματα πρωτόγνωρα με κατέκλυσαν...
Εννοιωθα όλο το νησί πίσω μου να με πλακώνει!! "Πού με αφήνεις??"  φώναζα μέσα μου. "Πού πας??"  Αλλά δεν απαντούσε και το πλοίο ξεμάκραινε... Όλο και ξεμάκραινε...  Εγώ, όμως, έπρεπε να ζήσω.  Και θα ζούσα για 2 ολόκληρα χρόνια στο πανέμορφο νησί... μόνη.  Κατάμονη.

Κως...

Είχα την ελπίδα ότι θα επικοινωνούσα με τις φίλες μου τηλεφωνικώς... ονειρευόμουν στα σίγουρα. Είπαμε... εγώ κι ο κόσμος μου...

Εκείνη την εποχή είχα πολλές φίλες, όπως και τώρα. Είχα και 2 κολλητές.  Την Πετρούλα και την Έφη.
 Κι οι δυο ήταν κολλητές μου.. άλλα τότε "ξεκολλήσαμε"... Τότε κατάλαβα ΠΟΣΟ ΜΟΝΗ ΗΜΟΥΝ... κι επέζησα αυτής της μοναξιάς κι ανδρώθηκα...

 Μόνη... Κατάμονη...

Είχαν σίγουρα τις δικαιολογίες τους. Εγώ δεν τις θυμάμαι.. Ίσως ήταν για την  μια η κατάσταση της  η οικογενειακή.  Μόλις είχε παντρευτεί.  Σίγουρα θα ήταν μια περίοδος προσαρμογής και γι αυτήν.  Η άλλη  το ίδιο...ήταν κι αυτή δικαιολογημένη, σίγουρα.

Η Έφη μου έγραφε γράμματα.  Γράμματα όμορφα, ενθαρρυντικά.  Αυτός ήταν ο τρόπος της δικής της επικοινωνίας.  Ήταν, όμως, γράμματα που δεν μου αρκούσαν..  Είπαμε...εγώ κι ο κόσμος μου...


Έτσι κατάλαβα ότι ΔΕΝ ΕΙΧΑ φίλες.  Γιατί μην νομίζετε...κι οι υπόλοιπες φίλες μου, ούτε που με θυμήθηκαν . Μόνον όταν ανέβαινα στην Αθήνα, μόνον τότε με θυμόντουσαν "καλέ, τι κάνεις εσύ?"     "Μια χαρά... μεγαλώνω. "... και δεν καταλαβαίνανε...

 Φιλία... 

Εγώ όμως κατάλαβα τι σημαίνει μοναξιά.  Τι σημαίνει να βλέπεις τους τέσσερις τοίχους στο "σπίτι" σου από το μεσημέρι ως την άλλη μέρα το πρωί και τίποτε άλλο

 Έπρεπε να  ζήσω όμως κι έζησα.  Έμαθα να κάνω τις ώρες να περνούν αργά. Να μακραίνω τον χρόνο.  Να ζω αργά τις στιγμές της μέρας και της νύχτας... Να ζω μόνη. . Κι αυτό με βοήθησε πολύ.  Γιατί έχω μείνει μόνη...
 
Κατάμονη...


Lamprini Tolmi...