Τετάρτη 17 Αυγούστου 2016

48. Η πιπεριά κι η περιέργειά μου


Δεν υπάρχει περίπτωση να μην ρωτήσω.  Από εδώ θα τόχω, από εκεί... θα ρωτήσω.

να... ρωτήσω... 

Μικρή είχα πάει στον κυρ- Δημήτρη, δίπλα μας.  Εκεί είχε φυτεμένα κάτι φυτά με κόκκινο καρπό.  Ως φαγανό και λαίμαργο, ως περίεργο και... ερευνητικό παιδί, φαντάστηκα ότι θα ήτανε τίποτε λιχουδιές.  Πώς είναι οι φράουλες;  Πώς είναι τα κεράσια;

Τα κεράσια

 Αυτά τα κόκκινα σκέφτηκα, θάναι πεντανόστιμα! Και χωρίς να ρωτήσω κανέναν, χωρίς να σκεφτώ να μοιραστώ την πείρα των ανθρώπων, άπλωσα το χέρι μου, και πήρα ένα απ' αυτούς τους κόκκινους καρπούς!

Τι όμορφο που ήτανε εξωτερικά.  Πού να ξέρω ότι αυτό το κόκκινο, ήταν το χρώμα της απαγορεύσεως.  Πάω να φάω τον νόστιμο;; καρπό και... κάηκα!!!

Ωιμέ!!! Ήταν μία πιπεριά!!!

μία πιπεριά!!! 

Τι κάψιμο ήταν αυτό;  Υπέφερα απ' την ίδια την περιέργειά μου και κατακάηκα.  Εκείνην την ώρα δεν είχα και νερό κοντά μου και μέχρι να τα καταφέρω να σβήσω το κάψιμο, πέρασα πολύ άσχημα!

Μην σου τύχει.

Εγώ και ο καυτερός μου κόσμος... λοιπόν!!!

Lamprini T.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...