13. H γιαγιά μου η Γιωργίτσα ... και η μπουγάδα...

Τι να πω... πώς να αρχίσω;... Μμ... τέλος πάντων.. πάμε... 
1 Δεκ 2013 Η γιαγιά μου η Γιωργίτσα.  

η γιαγιά...

Άργησα να καταλάβω τι συγγένεια, ακριβώς, είχαμε.  Αυτό το "γιαγιά" με μπέρδευε. Κάποτε συνειδητοποίησα, επιτέλους,  κι έμαθα, ότι ήταν η αδελφή της γιαγιάς μου.  Πώς λες πράγματα μικρός χωρίς να γνωρίζεις τι σημαίνουν;  Ε, αυτό έγινε με την γιαγιά την Γιωργίτσα... Είπαμε, εγώ κι ο κόσμος μου....

η γιαγιά...

Τέλος πάντων, την θυμάμαι να κάθεται στην καρέκλα της,  νωχελικά, με τα μαλλιά της τα λευκά, μαζεμένα  κότσο και να φοράει την ρόμπα της.  Κλασσική εικόνα γιαγιάς.   Όταν μάλιστα φτερνιζότανε έλεγε: "Σκάσε"!!! Και το έλεγε και δυνατά κι έμενα μου κακοφαινότανε.  Άκου, σκάσε!!!... Αφού φτερνίζεται, τι άλλο μπορεί να κάνει;  Είναι φυσικό το φτέρνισμα. 

Τελευταίως, μάλιστα, η μητέρα μου  άρχισε να υιοθετεί αυτό το "σκάσε"  και  να μου θυμίζει την γιαγιά.  Εκπληκτικό!!!   Και της το λέω μάλιστα.  "Μαμά, μοιάζεις με την γιαγιά την Γιωργίτσα όταν λες "σκάσε"..."  Έτσι είναι, λες κι η γιαγιά "ζει" μέσα από αυτήν την φράση της μαμάς μου...

Το μπαλκόνι...

Τα σπίτια μας, λοιπόν, για να πάμε πάλι πίσω στον χρόνο, ήτανε ακριβώς απέναντι. Το μπαλκόνι της έβλεπε στην ταράτσα μας.  Η γιαγιά, όποτε έβγαινα να απλώσω τα ρούχα, και τύχαινε νάναι στο μπαλκόνι της, άρχιζε: 

 Το άπλωμα...

 "Να τα απλώνεις με τάξη, όχι όπως θες.  Τα ασπρόρουχα μαζύ, τα χρωματιστά μαζύ.  

 

Τα χρωματιστά...

Να τα απλώνεις όμορφα.  Nα μην τα απλώνεις την νύχτα, να μην  είναι στραβά τα ρούχα για να στεγνώνουν σωστά".

Εγώ, α, εγώ... είπαμε:  εγώ κι ο κόσμος μου.   Δεν την άκουγα, κι όχι μόνον αυτό, νευρίαζα από πάνω και δεν ήθελα να μου κάνει παρατηρήσεις.  Μα, δεν μου τις έκανε μία φορά.  Όποτε τύχαινε να είναι στο μπαλκόνι της, με τρέλλαινε.  

 

Η ταράτσα...

Βέβαια, αυτά είναι δικαιολογίες.  Απλώς εκείνη την εποχή, δεν ανεχόμουνα παρατηρήσεις.  (Λες κι ανέχομαι τώρα, τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το θέμα μας.... )... 

Μιλούσε, λοιπόν, η γιαγιά... στον βρόντο.  Δεν την άκουγα συνειδητά κι έκανα το δικό μου.  Ώσπου πέρασαν τα χρόνια κι άλλαξα... Ακούω, πια, την γιαγιά μου την Γιωργίτσα, την μεγάλη αδελφή της γιαγιάς μου (καιρός ήτανε) κι απλώνω, τα ρούχα με τάξη.  Και δεν μπορώ να κάνω κι αλλιώς.  Έτσι είμαι τώρα. Τα λόγια της, έπιασαν τόπο. 

Με τάξη...

 Καιρός ήτανε... 


Lamprini Tolmi...

Υ.Γ.  Η γιαγιά μου έφυγε από αυτήν την ζωή όταν ήμουνα αρκετά μεγάλη.  Μία γειτόνισσα, η κυρα-Βαγγελιώ, μου  το ανήγγειλε, ενώ σκούπιζε το πεζοδρόμιό της:  "Ξέρεις, Λαμπρινή, η γιαγιά σου η Γιωργίτσα, συγχωρέθηκε." ... 

 Κι αυτήν την φράση έκανα καιρό να την καταλάβω.  Η γιαγιά... μου δημιουργούσε ακόμα, πολλές απορίες... κι είπαμε κιόλας: εγώ κι ο κόσμος μου!!!...  Ο Θεός να την 'σχωρέσει...

Υ.Γ. 2 οι φώτο... είναι  από το γκούγκλ...